همه ما در زندگیمان اضطراب و دلهره فرداهای نیامده را داریم علاوه بر این دلواپسی، اندوه و افسوس گذشته را نیز داریم و هر دوی اینها باعث می گردد از زمان حال غافل شویم و اکنون و حال را فدای قبل( گذشته ) و بعد ( آینده ) نماییم. این روند هر روزه زندگی ماها شده و بعنوان جزیی جدایی ناپذیر در فرهنگ ما نهادینه گردیده است. البته این را بگویم که هر دوی اضطراب و اندوه در حد متعادل در زندگی ما لازم و ضروری است. زیرا انسان مجموعه ای از احساسات( اندوه، شادمانی، ترس، شگفتی، علاقه، نفرت و ...) است و سهمی متوازن از این مجموعه احساسات منجر به تعادل جسمی و روانی آدمها می گردد. گرچه در دنیای آدم بزرگها این احساسات را بصورت ناب و خالص نمی توان یافت نمود بلکه شکل و فرم ناب آن را می توان در دنیای بچه ها مشاهده کرد. آدم بزرگها حتی در بروز احساسات، دارای رفتار ساختگی و مصنوعی بوده و بیشتر شکلک در می آورند تا شکل ناب آنرا. البته این تظاهر در همه آدمها مطلق نیست.